Sinds haar afstuderen aan ArtEZ in 2011 heeft het werk van Aline Eras (1980) een grote vlucht genomen. Haar op klassieke leest geschoeide tekeningen zijn zonder uitzondering klein van formaat, maar herbergen een enorm universum. Miniatuurmensen lopen tegen denkbeeldige glazen wanden aan, allemaal in dezelfde richting. Je kunt er eenvoudig verdwalen in een bos vol onduidelijke wezens uit de biologie. Vlechten van meisjes worden neergelaten tot in de diepste krochten van ons bewustzijn, en zullen die knopen er ooit nog uit gaan? De kunstenaar zoekt in poëtische, ietwat autistische tekeningen naar de betekenis en de grenzen van ons bestaan. Daarbij onderzoekt ze hele stammen organismen op denkbeeldige mutaties. Wat als er plotseling een nieuwe mossoort opduikt en bezit neemt van de al te glanzende bosparels die zij vindt?
De enorme hoeveelheid tekeningen die Eras de afgelopen jaren maakte vertonen een groot verlangen naar een eenduidigheid in sfeer. Je zou kunnen zeggen dat haar wezens in ieder geval soortgenoten zijn. Familie in ver of dicht verband, verweven en verstrikt in de scherpe en doordachte hand van de kunstenaar.
Plaatsmaken is vanaf het begin van haar kunstenaarschap nauw betrokken bij Aline Eras. Een tijdlang had zij in ons oude pand in de Emmastraat een atelier op zolder, waar zij hommels verzamelde die te pletter waren gevlogen. Regelmatig ook dook er een andere fascinatie op: pissenbedden, lieveheersbeestjes, verdroogde wortelstelsels van één of andere inheemse variant van iets.
Bij de tentoonstelling verschijnt een publicatie in gelimiteerde oplage, met daarin een tekst van Arno Kramer. Er is tevens een luxe- editie beschikbaar.
