Kamer 14. Het wiegen van het bos, naar Geer van der Klugt en Nathalie Duivenvoorden
Als het stof is opgetrokken rest een in eerste instantie troosteloos uitzicht. Dit landschap is beschadigd, uitgewrongen, klaar. Her en der liggen takken waarover je lelijk kunt vallen. Plassen waarin je kunt wegzakken. Geen vogel fluit nog hier in dit rampgebied. Aan de linkerkant wordt een heel stuk bos afgesloten door een ondoordringbare kluwen takken en resten. Troost zou hier op zijn plaats zijn. Een glittertje van het een of ander. Het is een benauwde wandeling door dit niemandsland. Het denken wordt vervangen door overleven. Langzaam. Trage stroop. Pas na een hele tijd worden de gedachten blauwer. Tussen de bomen doemen nu gedaanten op. Het is een zoemend, collectief gebeuren, met herinneringen en angsten die niet meer van toepassing zijn. Donkergroen met een bruine rand.
‘Het geluid van het ademen van de paarden, van het geklos van hun hoeven, en zelfs van de weinige woorden die de mannen wisselden, werd opgenomen door de stilte van het bos, zodat alle geluiden gedempt, verzwakt en vredig klonken, het ene geluid net zozeer als het andere, of het nu het snuiven van een paard was of een gesproken woord. Alles werd teruggebracht tot een zacht bonzen, dat niet van henzelf leek te komen, maar uit het bos, alsof daarbinnen een reusachtig hart klopte, dat door iedereen gehoord kon worden.’(uit: Butchers Crossing, John Williams, 1960. Ned. vertaling 2013)
Stroken licht worden voorzichtig tussen de bomen zichtbaar. De bladeren wenden zich naar boven. In het licht dansen de stofdeeltjes hun trage, gelukzalige dans. De bovenste toppen van de naaldbomen kleuren intens blauw. Het natte landschap verdampt in een nevelige laag het laatste vocht. In de verte klinkt het gescharrel van zwijnen.
Kamer 15. Push the sky away
I was right
I was right
Oh, the sun, the sun
The sun is rising from the field
I've got a feeling
I just can't shake
I've got a feeling
That just won't go away
You've got to just
Keep on pushing
Keep on pushing
Push the sky away
(Nick Cave, 2012)
Rug recht nu. Vooruit, de gang door. Dat er geen ramen meer zijn is niet zo erg. Het voelt alsof er een verlichting komt.
Kamer 15-1 Een troostende holte / Kinke Kooi
Alles geeft licht. In alle lijnen en kleuren zwelt van binnenuit een kleur aan. Ben ik nog hier? Ik zweef. Alles zweeft. Je hoofd in haar schoot willen leggen. En dat ze je dan over je hoofd aait, en dat je hoofdpijn dan weggaat. Zachte, ronde woorden, en een groene hedera die langs je been omhoog groeit. Met aan het uiteinde knalroze bloemen. Zo fijn het is om opgenomen te worden in een verstikkende warmte. Met mijn vingers ga ik langs wollige, maar toch stevige schillen. Ik voel mij een tevreden peulvruchtje in dit wonderbaarlijk zacht en troostend huis.
Op zondag 6 april sluiten wij de Dwaalkamer serie af met een kunstenaarsgesprek tussen Alex de Vries en Kinke Kooi. Tentoonstellling te zien van 18 februari t/m 6 april 2014.
