In deze korte film krijgt de kijker een indringend en uniek inkijkje in het werkproces van Ad Gerritsen. Eén van de schilderijen die ook in de tentoonstelling hangt wordt vanaf het begin gevolgd en besproken.
Ad Gerritsen is geïnteresseerd in de vooringenomenheid waarmee mensen elkaar beoordelen. Voortdurend stelt hij zich de vraag wat de invloed is van de massacultuur op ons mensbeeld. Zijn inspiratiebronnen vindt hij voornamelijk in kranten en tijdschriften. Bijzondere foto’s en artikelen bewaart hij, wie weet komen ze nog eens van pas.
Hij is bovendien erg nieuwsgierig naar de beweegredenen van misdadigers en kan zich helemaal verdiepen in literatuur over hoe het brein in zulke gevallen werkt. Met grote passie kan hij vertellen over een man die dacht de perfecte moord te hebben gepleegd, maar er niet aan had gedacht dat het hoefijzer waarmee hij zijn slachtoffer de hersenen in had geslagen andersom op de plank moest worden geschroefd.
Deze zaken komen uiteindelijk terug in het werk, dat nooit gezien mag worden als portretten. Gerritsen werkt aan een schilderij naar aanleiding van een foto of een collage van foto’s. Hij schuift naar believen met de compositie, net zo lang tot de oorspronkelijke betekenis van de beelden verbleekt en om een nieuwe interpretatie vraagt, die de kunstenaar overigens nooit geeft. Met humor maakt hij van een seriemoordenaar een man die niet weet waar hij moet kijken nu er plots een halfnaakte dame naast hem is verschenen. Net zo makkelijk ontdoet een bekend persoon zich van al zijn uiterlijkheden. Van het oorspronkelijke beeld blijft alleen een vage herinnering over. In andere schilderijen herken je stille slachtoffers, mensen die je liever niet had ontmoet en mensen die je dagelijks op straat tegenkomt. Allen staan ze roerloos, zonder vastgelegde identiteit, op de doeken. Het is aan de kijker om vanuit zijn eigen geschiedenis een verhaal aan het beeld te verbinden, en het maakt de kunstenaar niets uit welk verhaal dat is.
Het werk van Ad Gerritsen geeft vaak een onbehaaglijk gevoel. Het doet een beroep op een universeel, collectief geheugen, vaak zaken waar je niet aan herinnerd wil worden. Hij weet de vinger op een zere plek te leggen, zonder expliciet te worden. Daarmee doet hij op indringende wijze beroep op de verbeelding van de kijker, en weet zich op deze manier in het geheugen te nestelen.
Opening donderdag 27 november om 20.00 uur
door kunstenaar en vriend Ronald Ophuis.
