Ide André (1990) heeft een totale passie voor abstract schilderen. Zijn werk ziet er behoorlijk doorleefd uit en dat komt doordat het werkelijk te lijden heeft gehad tijdens het maakproces. Niet alleen werkt André in zijn atelier, maar ook daarbuiten. Het doek wordt bijvoorbeeld naderhand overlopen door eenentwintig jongens van de scouting, of door zijn moeder geborduurd aan de keukentafel. Deze handelingen maken net zo goed deel uit van het tot stand komen van het werk, en plaatsen daarmee de schilderijen van André in een sociale context die onontbeerlijk is.

Tijdens zijn werkperiode bij Plaatsmaken werkt de kunstenaar aan een reusachtig tafelkleed voor de grote zeefdruktafel. Het kleed bestaat uit verschillende lappen die gezeefdrukt zijn met een patroon dat afkomstig is van de vele gele post-it papiertjes die André vol droedelde tijdens verveelde momenten. Hij vergrootte ze uit tot enorme droedels. Dat ziet er toch heel anders uit dan zo naast de telefoon.  Als het kleed af is mag het een tijdje op tafel liggen, zodat er op geluncht, vergaderd en geborreld kan worden. Koffievlekken, een klodder boter, gesmolten hagelslag , alles is gewenst. Daarmee brengt Plaatsmaken een eigen handtekening aan op het werk en is de plek waar het werk gemaakt is voorgoed verbonden met het kleed. Als het kleed ‘af’ genoeg is naar de smaak van Ide André wordt het in stukken geknipt en als losse doeken opgespannen. Zo wordt een droedel een zeefdruk een tafelkleed een schilderij. En al die contexten krijg je er vanzelf bij.