Harmen Liemburg nam een lange aanloop voordat hij zich opnieuw opsloot in de ateliers van Plaatsmaken. Dacht een tijdje dat hij misschien moest ophouden met zeefdrukken, tot nu toe de basis van zijn kunstenaarschap, en volgde een tijdje schilderlessen. Zo begon hij met nieuwe energie aan zijn nieuwste project waarin hij zich op de etstechniek stortte. Harmen’s handschrift kenmerkt zich door het gebruik van gevonden beeldmateriaal dat hij op de computer omzet naar vectoren en vervolgens vertaalt naar analoge druktechniek. Maar deze werkwijze liet zich niet zonder meer omzetten naar de materialen en werkmethodes van het etsen. Vanuit eerdere reizen door de VS had hij ‘Mud Flap Girls’ meegenomen, rondborstige metalen dames die daar spatborden van vrachtauto’s sieren. Deze brachten hem op het idee om te gaan werken aan een serie vrijstaande etsplaten waarmee hij op de pers fysieke collages kon gaan maken. In een serie monoprints koppelt hij elementen uit de populaire beeldcultuur van Amerika en de visuele taal van de snelweg aan de songs van ‘country-noir’ zanger Bill Callahan.
Monique Kwist houdt van reizen. De landschappen die zij onderweg ziet komen op verschillende manieren terug in haar werk. Ze maakt sculpturen die sterk aan architectuur doen denken, en blinddrukken die van diezelfde architectuur weer landschappen maakt. Je zou er met je vinger aan willen zitten, om te ervaren hoe diep de herinnering in het papier is gedrukt. In de haast formele wijze waarmee Kwist haar middelen inzet om tot het eindresultaat te komen ontdek je dan ook makkelijk de zijpaden. Hier bleef het zand liggen, daar drukt de gevel, en aan de overkant is de messcherpe structuur van levensbelang.
Hester Louter (afb.) ontwikkelde voor haar afstudeerpresentatie aan BEAR ArtEZ in 2019 een serie van 162 diaramen (24x36 mm), waarin zij onderzocht hoe materialen zoals plastic, touw, lijm, hitte en leegte in combinatie met licht een anders onzichtbaar gebleven beeld teweeg kunnen brengen. Hester is geïnteresseerd in het moment waarop een materiaal plots iets anders wordt. Haar werk beweegt zich op het snijvlak tussen echt en fictie. Of je zou zelfs kunnen zeggen: het ‘echte’ is bij nadere beschouwing zo exceptioneel, zo bijzonder, dat het haast fictie lijkt.