Emma van Drongelen (1978) tekent. Ze maakt kleine en heel grote tekeningen. Haar figuren houden zich min of meer staand in een wereld waarin zij strijd leveren tegen zaken die hen lijken te overkomen: grote drukkende cellen die in de weg staan, een wolk van braaksel die uit hun lichaam komt zetten. In die wolken doet ze bovendien gedetailleerde uitspraken over structuur en kleur. Dat maakt het nog heftiger. Als je naar haar werk kijkt, word je je heel erg bewust van vergankelijkheid. Van alle mooie dingen die simpelweg verrotten als je er geen aandacht aan besteedt. De figuren zijn naakt en kwetsbaar, en overgeleverd aan de scenario’s die de kunstenaar voor hen in petto heeft. Ze moeten ermee instemmen dat wat buiten hen is, zomaar naar binnen kan komen, en vice versa. Met name de recente tekeningen gaan erg over ‘van binnen naar buiten’.
Tegelijkertijd zijn de vrouwfiguren met veel liefde en kennis getekend en kun je je haast niet voorstellen dat de kunstenaar ze echt bloot wil stellen aan al die akelige dingen. Die dubbelzinnigheid is fascinerend. Van Drongelen weet de esthetiek van het menselijk lichaam goed te doseren en uit te buiten. Ze doet dat bijna op een afstandelijke manier. In combinatie met het wetenschappelijk oog waarmee van Drongelen de wereld bekijkt, grijpt ze je vast en zet ze je aan het denken.
Tentoonstelling is te zien van 22 januari t/m 4 maart 2012