Alexandra Roozen - Axis

Alexandra Roozen zoekt naar een dialoog met het materiaal waar zij mee tekent. Een gesprek waarin beide tot hun recht komen. Een potloodstreep is bijvoorbeeld nooit twee keer hetzelfde, want de druk waarmee je dit gebaar maakt is altijd anders. Ze wil zichzelf als maker relativeren met deze werkwijze, waarin een belangrijke bijdrage wordt verondersteld van het gereedschap aan het uiteindelijke resultaat. Je zou kunnen zeggen dat een maakproces een ontmoeting van krachten is, waarmee zeker niet gezegd is dat zij altijd wint. Het gereedschap laat vanzelf weten wat je ermee kunt doen en vooral hoe je het moet inzetten om te bereiken wat je wilt. Dit thematiseren van techniek en werkmateriaal waarbij het als een onderzoek wordt ingezet gebeurt niet zo veel. Bij Alexandra Roozen lopen momenteel een aantal projecten door elkaar die elkaar in het proces gaandeweg kunnen versterken met verworven inzichten. Naast Grind the Gap werkt ze aan een jubileumprent voor Plaatsmaken en is ze artist in residence in de etswerkplaats met een beurs van de Gemeente Rotterdam om haar ‘hand vocabulairy’ verder te onderzoeken. Voor haar werkperiode bij Plaatsmaken nam Roozen de droge naald ets als uitgangspunt. Ze studeert op de verschillende manieren waarop je met een droge naald een arcering kunt maken. En hoe een heleboel naalden met elkaar een grote arcering maken die opgevat kan worden als één vloeiend gebaar. Hiertoe bedacht ze een gereedschap dat ze aan haar arm kan bevestigen. Een prothese als het ware. Ze kwam er al snel achter dat er ten opzichte van de wijze waarop ze dit eerder deed, simpel met touwtjes en houtjes, weinig meerwaarde is. Het zette haar wel aan het denken over de noodzaak van dingen maken, ‘gewoon omdat we ze nu eenmaal kunnen maken’. Terug naar de basis. De arcering in dit geval. Voor Alexandra is de documentaire van Ray en Charles Eames ‘the Powers of ten’ uit 1977 belangrijk. Het in- en uitzoomen en daarmee de relativiteit van de dingen in beeld brengen. Een stapje verder is dan het kleinste wat je als mens kunt maken, een minuscuul stipje met je potlood, totaal uitvergroten. Ze bezocht een gerenommeerde microscoop deskundige en tuurde door de lens net zolang tot ze reusachtige bergen grafiet zag. En gek, het leek toch wel erg op haar bestaande tekeningen. In een ets wilde het beeld maar niet gevangen worden. Het is een digitale print geworden. Het is alsof je eindeloze wandelingen kunt maken in een denkbeeldig landschap.